"แม่"

ตั้งแต่ที่พ่อเสียไป
ทำให้เราหยุดมองแม่มากขึ้น
เมื่อก่อนเราเหมือนเดินนำพ่อกับแม่มาตลอด
โดยมีพ่อกับแม่เดินอยู่ข้างหลัง มองดูเราตลอดเวลา
หลังจากที่พ่อเสียไปแล้ว
เรามองเห็นถึงความโรยชรา ของแม่ชัดเจนขึ้นมาก
เราเริ่มที่จะเดินช้าลง
เริ่มที่จะหยุดเดิน แล้วเปลี่ยนมาเดินตามหลังแม่
เพื่อที่จะได้มองเห็นแม่ได้ตลอดเวลา
ลึก ลึกในใจเรา รู้สึกหวาดหวั่น
รู้สึกกลัว กลัวกับเวลาที่เริ่มนับถอยหลัง
ไม่รู้ว่าเรากับแม่จะยังมีชีวิตอยู่ด้วยกันอีกนานแค่ไหน
ที่จริงเวลาก็คงนับถอยหลังมานานแล้ว
เพราะ ทั้งพ่อและแม่เป็นความคุ้นเคย
ที่อยู่ในชีวิตเรามาแต่เกิด
จนแยกความแตกต่างไม่ออก

แม่มักจะบอกว่า
แม่คงจะมีชีวิตอยู่ด้วยอีกไม่กี่ปี
หรือไม่ก็ เมื่อถึงวันนั้นแม่ก็คงตายไปแล้ว
ด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ เสมอ
เราก็มักจะหัวเราะและยอมรับกับสิ่งที่แม่พูด
ระหว่างเรากับแม่
มักมองเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาโลก
ที่ไม่มีใครหนีพ้น
แต่ลึก ลึก เราก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้

เพียงแค่นึกถ้าวันนั้นมาถึง

ทุกครั้งที่แม่มักจะสั่งเสียเรื่องราวต่างกับเรา

เรารู้สึกอ้างว้างจับหัวใจ...