เดือนแห่งความรัก เมื่อหลายปีที่แล้ว
พ่อคุยอวดแม่ว่า “มีฅนให้เงินฉัน วันวาเลนไทม์ ด้วย ลูกเขาให้เงินฉัน สองพัน”
แม่บอกว่าพ่อดีใจมาก เลยเอามาคุยอวด
เราไม่รู้หรอกว่าพ่อดีใจ
พ่อเป็นฅนเงียบๆ เฉยๆ ไม่เคยสร้างภาระอะไรให้ลูกๆต้องแบกรับ
ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากลูกๆ ไม่คร่ำครวญ โทษเวรโทษกรรม
เราไม่ได้ให้เงินพ่อเป็นประจำทุกเดือน
ให้เงินเดือน แต่แม่ฅนเดียว เพราะ แม่ไม่มีรายได้แน่นอน
เราคิดว่าพ่อคงไม่เอา เพราะพ่อยังแข็งแรง ยังทำงานมีเงินเดือน
แค่เราเลี้ยงดูตัวเองได้ ไม่ต้องแบมือขอเงินจากพ่ออีก พ่อคงพอใจ
เราไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้เลย จึงไม่ได้คิดจะให้เงินเดือนพ่อประจำ
เพียงแค่นานๆ ก็จะให้เงินพ่อเสียที
เงิน 2000 บาท ทำให้พ่อดีใจได้ขนาดนี้
ทำไมเราถึงไม่รู้นะ
เราเสียเงินมากมายไปกับเรื่องไร้สาระของตัวเองได้
ทำไมเราถึงไม่ชุกคิดว่า
ฅนที่ดีที่สุด ที่สำคัญที่สุด ที่รักเรามากที่สุด เขารอเราอยู่
พ่อไม่ได้ต้องการเงินเพื่อความสุขสบายของพ่อ
พ่อแค่รู้สึกดีใจ ในเงินที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของลูกที่พ่อเลี้ยงดู
รู้สึกเสียใจที่เรา ไม่ได้ให้เงินเดือนพ่อเหมือนที่เราให้แม่
รู้สึกเสียใจที่ทำให้พ่อดีใจ น้อยเกินไป
วันนี้ ทุกอย่างก็สายเกินไปเสียแล้ว
เราจึงได้แต่รู้สึกเสียใจอยู่จนทุกวันนี้...
