ใครบางฅนบนฟ้า...

... ใครบางฅนบนฟ้า

ขีดโชคชะตาให้เราได้พบกัน

ให้เธอมายืนตรงนั้น และฉันยืนอยู่ตรงนี้...

" เก็บในทุกๆความรู้สึก ทุกๆความอบอุ่น ทุกๆกำลังใจ ทุกๆความผูกพัน ให้โอบกอดเธอไว้ ตลอดกาล "

ความฝันที่หล่นหาย...

อาจไม่ใช่ความฝันทั้งหมด

แต่เป็นความฝันบางส่วน

ที่ช่วยซ่อมแซม

ช่วยทดแทน

บางช่วงเวลาของชีวิต

ที่อาจชำรุด หล่นหายไปกับกาลเวลา...

ถนนที่ทอดยาว ภายใต้ฟ้าที่กว้างใหญ่...

ไม่รู้ว่าถนนชีวิตจะสิ้นสุดตรงไหน

ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดลงเมื่อใด

เดินถูกบ้าง ผิดบ้าง

แต่ก็พยามทำดีให้มากที่สุด

มีเรื่องราวหลายอย่าง ที่บางทีไม่อาจบอกเล่าให้เข้าใจ

แต่ก็รับรู้ไว้เถอะว่า

พยามก้าวไปข้าง แม้จะไม่มั่นใจ

แม้จะไม่ใช่ก้าวที่กล้า

แต่ก็พยามไม่ให้ล้มลงระหว่างทาง

ในเมื่อตื่นมายังมีลมหายใจ

ชีวิตก็คงต้องดำเนินของมันต่อไป เท่านั้นเอง

จดหมายถึงป้าเล็ก ...

สวัสดี ค่ะป้าเล็ก

หนูชื่อเด็กหญิงลูกตาล เป็นลูกหมาที่อายุ 2 ขวบกว่า เป็นพันธุ์อะไรสักอย่างที่ค่อนข้างมีสกุล (แต่อาไม้มันจำไม่ได้ 5555...) เป็นพี่เจ้าพริกยักษ์ ของอาไม้ค่ะ (เจ้าพริกเดี๋ยวนี้อ้วนจนอาไม้เรียกว่า เจ้ามังแล้ว(มาจากอ้วนจนก้นเป็นกะละมัง) ) หนูเป็นน้องหมาที่เรียบร้อยมาก ประมาณนางเอกหน้งไทย ค่อยข้างถือตัวไม่ค่อยเล่นกะฅนแปลกหน้า และหมาแปลกหน้าด้วย ก็หนูเป็นผู้หญิงนี่ค่ะก็ต้องรักนวลสงวนตัวนิดหน่อย กะเจ้าพริกยักษ์ เอ๊ย พริกไทยหนูก็ไม่เล่นด้วยเพราะฅนละกลิ่น แล้วก็หนูมาก่อนก็ต้องทำตัวให้เกรงใจกันหน่อย ก็เจ้าพริกยักษ์เกิดที่หลังทำไมตัวถึงได้ใหญ่นักก็ไม่รู้ เห่าทีหนูนึกว่าเป็นหมาผู้ชาย หนูเป็นลูกสาวของพี่ชายอาไม้ นานๆจะเจอกะอาไม้เสียที เจอกันปีละครั้ง ค่ะ หนูยังมีพี่น้องอีก2ตัว ชื่อพี่ลูกชิ้นเป็นโกลเด้นฯ ที่เดี๋ยวนี้อวบอ้วน ก็เล่นกินกะนอนไม่ยอมออกกำลังกายเลย สมน้ำหน้าเสียหุ่นเลย อิ อิ ส่วนอีกตัวมาที่หลังหนู ชื่อแจ๊สซี่ เป็นพันธ์boxer ค่ะ เป็นหมาที่ใจดีผิดหน้าตารักหมาเด็กทุกตัวที่เข้ามาในบ้าน โดยฉพาะเจ้าพริกยักษ์ เอ๊ย พริกไทย แจ๊สซี่ก็จะตามเฝ้าไปทุกหนทุกแห่งเลียจนเจ้าพริกเหม็นน้ำลายไปหมดแหวะ 5555 .... แต่วันนี้หนูไม่มีรูปพี่ลูกชิ้นยักษ์ กะแจ็สซี่มาให้ดูนะค่ะ เพราะหนูขอเกิดตัวเดียวบ้างอ่ะค่ะ

หนูขอฝากเนื้อฝากตัวไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของป้าเล็กอีกสักตัวนะค่ะ รักหนูน้อยๆแต่ขอให้รักนาน....( อิ อิ อิ ของยืมสำนวนลุงเป้า สญ. สญ.มาใช้หน่อยนะค่ะ)

ลงชื่อ เด็กหญิงลูกตาล

ปล. วันนี้หนูแนบรูปมาให้ป้าเล็กดูด้วยค่ะ ไอ้อาไม้มันไล่ถ่ายหนูเสียจนหนูรำค๊าญ รำคาญ แต่ก็ต้องทน นางเอกนี่ค่ะ

บันทึกตามรอยทาง...

เป็นส่วนหนึ่งที่บันทึกไว้ด้วยความฝัน อาจจะยังหาไม่เจอในวันนี้

แต่อย่างน้อยก็เป็นบันทึกความฝันหน้าหนึ่งที่เริ่มบันทึกไปทีละน้อย ทีละหน้า...

ปลายทาง...

"มิตรภาพที่แตะต้องไม่ได้ในโลกไซเบอร์แห่งนี้เหมือนกัน

มันก็เหมือนเส้นทางเส้นทางหนึ่งที่เราเดินผ่าน หยุดแวะทักทาย

แล้วเดินต่อไป จะมีใครสักกี่คนที่จะเดินไปในเส้นทางเดียวกับเรา

ไปสู่เป้าหมายในที่เดียวกัน บางทีแม้เป้าหมายเดียวกัน

แต่เมื่อถึงทางแยก ต่างคนต่างก็แยกทางกันเดิน

อีกคนเดินไปทางซ้าย อีกคนเดินไปทางขวา อีกคนมุ่งหน้าตรงไป

ซึ่งก็ไปตามเส้นทางที่ตัวเองคิดว่าเป็นเส้นทางที่ดีที่สุด

แล้วเราอาจจะมาเจออีกครั้งในเป้าหมายที่ปลายทางก็เป็นไปได้..

แล้ว...สักวันเราคงจะเจอกันที่...ปลายทาง.."

Nut...คนไกลจากสุไหงโกลก... 1 มิถุนายน 2550 เวลา : 14:46:00

จาก บางส่วนของบทความที่บ้าน พี่นัท