“พาโธ” (Patho)

“พาโธ” (Patho)

เป็นที่รู้จักของใครหลายๆฅน ที่นี่

ใช้โรงอาหารเป็นที่ กินอยู่หลับนอน

“พาโธ” อัธยาศัยดี กับทุกๆ ฅน

มักดีใจทุกครั้งที่ เห็นฅนนั้นฅนนี้ เดินเข้ามา

“พาโธ” ไม่บงบอกสายพันธุ์ที่แน่นอน

ตอนหนุ่มๆ”พาโธ” น่าจะดูดีอยู่ไม่น้อย

ที่มักจะเห็น”พาโธ”ทำบ่อยๆ จนอดยิ้มไม่ได้ทุกทีคือ

การที่พาโธชอบ เอาสีข้างไปถูกับต้นไม้

กลับไปกลับมา อย่างเมามัน

ด้วยความที่ผ่านโลกมาอย่างโชคโชน

ร่างกาย”พาโธ”เลยไม่ค่อยสมบรูณ์

เวลาเดิน “พาโธ”จะเดินเอียงๆ เสียศูนย์นิดหน่อย

และคงเพราะ ค่อนข้างจะมีอายุ

ที่มาของชื่อ”พาโธ” นะหรือ

มาจากคำว่า “Pathology” ที่แปลว่า พยาธิวิทยา

เพราะ “พาโธ”มีร่องรอยของพยาธิสภาพเยอะมาก

หลายๆ ฅนจึงเห็นว่าเหมาะกับชื่อนี้

“พาโธ” คงเล็งเห็นแล้วว่า

ในบั้นปลายชีวิต

ควรจะฝากฝังชีวิตไว้ที่นี่

ที่ คณะสัตวแพทย์ น่าจะดีที่สุด

ใช่ไหม”พาโธ”...

แมลงปอตัวแรกของปี…

เห็นเจ้าแมลงปอปีกบางตัวหนึ่ง

บินไปมาอย่าง งงๆ

คงเพิ่งออกมาสู่ฟ้ากว้างครั้งแรก

เคยมีใคร สักฅนบอกว่า

เมื่อไหร่ที่เห็นแมลงปอเริ่มออกบิน

นั่นคือสัญญาณของการเริ่มต้น

เริ่มต้นมีชีวิตบนฟ้ากว้าง

หลังจากฝั่งตัวใต้น้ำ มานาน

เริ่มต้นของฤดูหนาว

ไม่รู้ เพราะเคลิ้มหรืออ่อนไหวง่าย

ทุกครั้งที่เห็นแมลงปอ

มักจะนึกถึงลมหนาว

ตื่นเต้น

ตื่นเต้นกับเวลาของฤดูหนาว

ที่กำลังจะเริ่ม อีกในไม่ช้า... (มั้ง)

อันเนื่องมาจาก

วันแม่ปีนี้
ไม่รู้ว่าจะป็นวันพิเศษ
สำหรับแม่หรือเปล่านะ
แม้หลายฅนอาจจะบอกว่า "รักแม่ทุกวัน"
แต่การที่มีสักวันที่ยกให้เป็นวันแม่แห่งชาติ
ที่ให้ใครบางฅน
ได้แสดงออกซึ่งความรักแม่อย่างเปิดเผย

ที่บ้าน ในปีนี้
พี่ชายเอาพวงมาลัยมาไหว้แม่
ตั้งแต่เป็นพี่น้องกันมา อายุจนปูนนี้
ไม่เคยเห็นพี่ชายจะทำอะไรประมาณนี้
555...สงสัย คงจะเริ่มแก่ๆกันแล้ว มั้ง
ก็ดีนะ แม้จะทำแค่วันเดียว
ดีกว่า ไม่กล้าแสดงให้รู้ว่ารักเลยสักครั้ง...

"แม่"

ตั้งแต่ที่พ่อเสียไป
ทำให้เราหยุดมองแม่มากขึ้น
เมื่อก่อนเราเหมือนเดินนำพ่อกับแม่มาตลอด
โดยมีพ่อกับแม่เดินอยู่ข้างหลัง มองดูเราตลอดเวลา
หลังจากที่พ่อเสียไปแล้ว
เรามองเห็นถึงความโรยชรา ของแม่ชัดเจนขึ้นมาก
เราเริ่มที่จะเดินช้าลง
เริ่มที่จะหยุดเดิน แล้วเปลี่ยนมาเดินตามหลังแม่
เพื่อที่จะได้มองเห็นแม่ได้ตลอดเวลา
ลึก ลึกในใจเรา รู้สึกหวาดหวั่น
รู้สึกกลัว กลัวกับเวลาที่เริ่มนับถอยหลัง
ไม่รู้ว่าเรากับแม่จะยังมีชีวิตอยู่ด้วยกันอีกนานแค่ไหน
ที่จริงเวลาก็คงนับถอยหลังมานานแล้ว
เพราะ ทั้งพ่อและแม่เป็นความคุ้นเคย
ที่อยู่ในชีวิตเรามาแต่เกิด
จนแยกความแตกต่างไม่ออก

แม่มักจะบอกว่า
แม่คงจะมีชีวิตอยู่ด้วยอีกไม่กี่ปี
หรือไม่ก็ เมื่อถึงวันนั้นแม่ก็คงตายไปแล้ว
ด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ เสมอ
เราก็มักจะหัวเราะและยอมรับกับสิ่งที่แม่พูด
ระหว่างเรากับแม่
มักมองเรื่องนี้เป็นเรื่องธรรมดาโลก
ที่ไม่มีใครหนีพ้น
แต่ลึก ลึก เราก็อดที่จะหวั่นไหวไม่ได้

เพียงแค่นึกถ้าวันนั้นมาถึง

ทุกครั้งที่แม่มักจะสั่งเสียเรื่องราวต่างกับเรา

เรารู้สึกอ้างว้างจับหัวใจ...