พ่อ ฅนที่คุ้นเคยที่สุดในชีวิต
พ่อ ฅนที่เป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
พ่อ ฅนที่รู้จักมาตั้งแต่จำความได้
พ่อ ฅนที่ใกล้ตัวมากที่สุด
ใกล้จนนึกไม่ออกว่า
ถ้าวันหนึ่งที่ไม่มีพ่อจะเป็นอย่างไร
และวันนี้ได้คำตอบแล้วว่า
ยามที่มีพ่อ ทำให้ชีวิตเราอบอุ่น เพียงไร
ทำให้เราอุ่นใจแค่ไหน...
เมื่อสามปีที่แล้ว
ตีสอง กว่าๆของคืนวันที่สิบเก้าต่อวันที่ยี่สิบ
เสียงโทรศัพท์ที่บ้านดังขึ้น
ปลุกทุกฅนในบ้าน
ให้ตื่นจากการหลับใหล
ในการหลับใหลนั้น
มีความหวั่นไหว วนเวียนอยู่ในใจ
เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นในคืนนั้น
บอกให้เรารู้โดยไม่ต้องรับสายว่า มีเรื่องอะไร
นานแค่ไหนไม่รู้หลังจากเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เหมือนกลั้นใจรอ
รอที่จะฟังว่าแม่จะบอกว่าอะไร
ทั้งๆที่เราก็รู้อยู่เต็มหัวใจ
เสียงแม่บอกว่า
“พ่อเขาไปแล้วนะ”
เรานั่งร้องไห้อยู่บนห้องเงียบๆ
แม่เองก็คงกำลังร้องไห้อยู่เหมือนกัน
ต่างฅนต่างไม่มีคำใดจะปลอบใจซึ่งกันและกัน...
