วันนั้นเรามาเยี่ยมพ่อที่นอนไม่รู้สึกตัวอีกครั้ง
ทั้งที่เมื่ออาทิตย์ที่แล้วพ่ออาการดีขึ้นมาก
ดูสดใสขึ้น จนคิดว่าอีกไม่นานก็คงได้กลับบ้าน
เราจำไม่ได้ว่าวันนั้นเราหยุดงาน หรือลากลับบ้านมาครึ่งวัน
แต่มาวันนั้นพ่ออาการไม่ค่อยดีแม่บอก เมื่อเจอหน้าเรา
แม่บอกให้เราเข้าไปบอกพ่อว่าอย่าได้ห่วงอะไร
เราเข้าไปยืนข้างเตียงพ่อ
จับมือ จับตัว จับขาของพ่อ
พ่อนอนไม่รู้สึกตัว แขนขายังบวมเหมือนเดิม
เราก้มลงบอกพ่อว่า
“พ่อ ถ้าพ่อไม่ไหวแล้ว พ่อไปเถอะนะ
อย่าทรมานอีกเลย พ่อไม่ต้องห่วงแม่
ลูกของพ่อฅนนี้จะดูแลแม่เอง
ส่วนพี่ชาย เขาก็มีครอบครัวแล้ว เขาดูแลตัวเองได้
พ่อหลับให้สบายอย่าห่วงอะไร”
พ่อที่นอนไม่รู้สึกตัว ไม่มีการตอบสนองใด ใด
แต่ เราเห็นน้ำตาที่ผุดขึ้นมาจากตาที่หลับสนิทของพ่อ
เราไม่รู้ว่าพ่อรับรู้ไหม ในเรื่องที่เราพูด
ตี2 คืนนั้น... พ่อก็จากไป
เราจำคำพูดที่พูดกับพ่อได้เสมอ
คำสัญญาสุดท้ายที่ให้กับพ่อ
และเป็นคำสัญญาครั้งแรก ที่เราสัญญากับพ่อ...
31 มกราคม 2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น